zie Donderdag 5 Augustus 2010- Verder
Heei, ik denk dat je mij nog steeds niet kent. Wat is er gebeurt? Is het flesje nooit aangespoeld bij jou, misschien wel in je herinneringen? Waarom heb ik nog steeds niets? Ik begin mijn moed te verliezen. Je had het toch beloofd? Toch zal ik doorgaan, totdat je een keer iets terugschrijft, -en nee, het maakt helemaal niet uit wie of wat. Als jij het maar stuurt. Hopelijk stop je er ook een deel van jezelf erin. Deel van je gedachten, je ziel, jouw blik wanneer je boos bent en wanneer je lacht. Gedachten, dat is het belangrijkste; vergeet dat absoluut niet. Misschien ook wel je stem, zodat ik kan dromen hoe zalig je stem wel klinkt. Gal jij het ook doen? Verpak ook jouw aanwijzingen in allerlei gekleurde papiertjes van je lievelingssnoep. Ik zal ze één voor één openmaken en misschien, ja misschien zal ik wel vanzelf bij jou terechtkomen. Of jij bij mij? Wat zal het zijn? Ben jij een illusie van mij wat ik zelf heb gecreëerd in mijn eigen hoofd? Of degene die ik eigenlijk wil zijn. Ben je wel echt? Ik raak mezelf kwijt in deze sleur, wat is het nou? Kom eens tevoorschijn, zend me een bericht van dat je echt bestaat. Het geen illusie is. Nee, - ho, mijn brein denkt nou dingen wat ik niet wil denken. – Ik stop.
Ik weet het. Het begin is altijd moeilijk en dat zal ook zo blijven. De ontmoeting zal starten wanneer jij deze brief ontvangt en hopelijk ook de vorige wat in feite de bedoeling was. Mijn besluit staat vast, het zal zo doorgaan totdat ik enig teken van jou krijg. Mijn motivatie zal misschien wel ebben, dat hindert niet. We moeten mekaar niet belemmeren. Typeer jezelf. Maak een portret van je woorden en hang het overal op als aanwijzing. Stop jezelf niet, kwijn niet. Het was niet mijn bedoeling dat dit verhaal, mijn verhaal pathetisch moest overkomen. Eén woord, twee woorden, drie woorden, vier woorden. Woorden zullen zich een weg bouwen, -nee een brug is steviger lijkt me. Een brug naar jouw toe. Ervaring, om iets te willen overbruggen. Daar heb ik de moed voor. Nee, ik ben niet bang. Helemaal niet, ik vrees niet, ik zal alles doorhakken. Alle knopen, maakt niet uit van welk gerei. Zomaar komen en gaan vind ik zonde, zeer zonde. Ik zal doorgaan en bereiken of het nou lukt. Tja, dat ligt aan jou, want jij bent een spelende factor. Dit is het bestaan. Het bestaan is een speurtocht, de één zoekt liefde, de ander avontuur, weer een ander een reden. Mijn speurtocht zal naar jou leiden, hoe dan ook. Ook al moet ik vaker omlopen, keren en teruglopen. In ieder geval zal ik jou vinden. Maar ik wacht nog even.
Ik zal jubelen wanneer ik je aanwijzing krijg. Uiteraard, echt jubelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
verbaas me